ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို NativeMyanmar တြင္ ကိုမင္းအုိ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကုိမင္းအုိထံ ဖုန္းျဖင့္ ခြင့္ေတာင္းကာ ျပန္လည္ ေဝမွ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္.... ယခုလုိ က်ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ အသုံးျပဳခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ကိုမင္းအုိကို ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိေၾကာင္းပါ...
ေသာၾကာေန႕
မုန္တိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားၿပီ...။ ဧရာ၀တီတိုင္းကေန ရန္ကုန္တိုင္းထဲကို ျဖတ္မတဲ့...။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တယ္...။ ရိကၡာႏွစ္ရက္စာေလာက္ ၀ယ္ထားကြယ္ေပါ့...။ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႕...။ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မပူ...။ အင္တာနက္ကေတာ့ ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္းႀကီးဆိုလို႕ သတိေပးစာေလးဘာေလးေတာ့ ေရးျဖစ္တယ္...။ ေလေတြတိုက္မယ္ေပါ့...။ မိုးေတြရြာမယ္ေပါ့...။
ေသာၾကာည
ညေနကတည္းက မိုးကခပ္ဖြဲဖြဲစရြာတယ္...။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ မိုးသိပ္မရြာ...။ ဒီမုန္တိုင္းက ဘယ္လိုလဲေပါ့...။ အိမ္မွာေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနလိုက္ၾကတယ္...။ ေလက အသံနည္းနည္းပါလာတယ္...။ ေလခြၽန္သလိုလို ေ>မတြန္သလိုလို အသံေတြ ၾကားလာရတယ္...။ ျပတင္းကၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႕လို႕...။
ည ၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေလသံက သိသိသာသာ ျပင္းလာတယ္...။ အုန္းပင္ေတြက အုန္းလက္ေတြက ေလတိုက္လို႕ လန္ထြက္သြားတဲ့ ထီးကိုင္းေတြလို ျဖစ္ေနတယ္...။ မိုးက ေရမပါလွဘူး...။ ေလကပဲ ပိုပိုတိုက္လာတယ္...။
စေနေန႕ကို ကူးသြားၿပီ...။
အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို တိုက္တယ္...။ ဆက္တိုက္ တိုက္တယ္...။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဖားဖိုနဲ႕ မႈတ္ေနသလိုပဲ...။ ေလလံုးက တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး အလံုးလိုက္ ဆက္လာတယ္...။
မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ၿပီ...။ သစ္ပင္ေတြ လမ္းမွာ လဲစျပဳၿပီ...။ ဓါတ္တိုင္ေတြ လဲကုန္တာ ျမင္ေနရၿပီ...။ အေပၚ ေျခာက္လႊာက ေဂ်အယ္ (သခင္ႀကီး)ရဲ႕ အခန္းကို တက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ သူ႕အခန္းက ျပတင္းတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ အိမ္မႀကီးတံခါးႏွစ္ခ်ပ္လည္း ေလက တိုးဖြင့္သြားလို႕ ေသာ့ခတ္ထားေပမယ့္ အိမ္က ပြင့္လို႕...။ အေပၚက ၾကည့္ရေတာ့ ေလက ေၾကာက္စရာ ပိုေကာင္းတာ ျမင္ေနရတယ္...။
မနက္ ၅နာရီ...။ ေဘးကပ္လ်က္အိမ္က အမိုးတစ္ခုလံုး ေလထဲပါသြားတယ္...။ ရန္ကင္းေစ်းက အမိုးႀကီး ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ သြပ္ျပားေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲလို႕...။
လူတခ်ဳိ႕ကို ေလထဲမွာ သြားေနတာျမင္ရတယ္...။ တစ္ခုခု စိတ္ပူစရာ ရွိတဲ့လူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့...။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး...။ လြင့္လာတဲ့ သြပ္ျပားေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတယ္...။ ကိုယ့္အိမ္ကလည္း မဟုတ္ဘူး...။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ သက္စြန္႕ဆံျဖားလုပ္ဖို႕လိုအပ္ပါသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္...။
မနက္ ၆နာရီေက်ာ္...။ အိမ္က သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ေလေၾကာင့္ လႈပ္သြားတာကို ခံစားေနရတယ္...။ ေျခာက္ထပ္တိုက္ႀကီးက အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြ ေသြးပ်က္ကုန္ၾကၿပီ...။ တစ္အိမ္လံုး တစ္ညလံုးလည္း မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနၾကရတာေလ...။
မနက္ ၈နာရီေက်ာ္...။ မိုးရြာလာတယ္...။ ေလက ပိုျပင္းလာတယ္...။ ေျမာက္ကေန ေတာင္ကို ေလလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး တိုက္တယ္...။ အနားက သစ္ပင္ေတြ တစ္ပင္မွ မရွိေတာ့...။
မနက္ ၉နာရီခြဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့...။ ေလနဲ႕ မိုးက က်ေနတုန္း...။ ရန္ကင္းက တိုက္ခန္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ အေရးထဲ အိမ္မွာ မိုးကာမရွိဘူး...။ ဓါးမ မရွိဘူး...။ သံခေမာက္တစ္လံုးေဆာင္းၿပီး မိုးထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို မဖြင့္ဘဲ လက္ကကိုင္လို႕...။ ရွမ္းတိုက္ပံု၀တ္လို႕ လူတစ္ေယာက္ ေလထဲမိုးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာမ်ား ေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေပါ့...။
အခန္းေရာက္ေတာ့၊ ေလးလႊာကို တက္လိုက္တယ္...။ အေပၚဆံုးထပ္ျဖစ္လို႕ အမိုးေတြ မရွိေတာ့...။ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၿပိဳက်...။ ေရေတြက နံရံေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၾကမ္းေပၚစီးက်လို႕...။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ ဘာလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ...။ ၾကည့္ရံုအျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့...။ စာအုပ္စင္ႀကီးကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးလို႕ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္...။
ေန႕လည္ ၁၂နာရီေလာက္မွာ မုန္တိုင္းက ရပ္သြားတယ္...။
မေမ့ႏိုင္ေသာ စေနေန႕ေပါ့...။
စေနညေန...
လမ္းေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ လူေတြ...။ သစ္ပင္ေတြ အျမစ္ကေနကို ကြၽတ္ထြက္လို႕... ဓါတ္တိုင္ေတြက သံုးပိုင္းစီက်ဳိးေၾကလို႕၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြး၊ ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးေတြက ထက္ပိုင္းက်ဳိးတာကက်ဳိး၊ တံုးလံုးလဲတာကလဲလို႕...။ လူေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာ ရသမွ် ရိကၡာလိုက္၀ယ္လို႕... ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႕...။ ငိုေနတဲ့လူမရွိ...။ ညည္းတြားေနတဲ့လူမရွိ...။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့လူမရွိ...။ ဗမာေတြ...။ သိပ္မာတဲ့ ဗမာေတြ...။ ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ ဗမာေတြ...။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကို မသနားႏိုင္...။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕အတြက္ သူရဲေကာင္းမလုပ္ႏိုင္...။ အားလံုး ဒုကၡသည္...။ အနည္းနဲ႕အမ်ားပဲ ကြာတယ္...။ လူတိုင္း ဆံုးရံႈးၾကတယ္...။ လူတိုင္း ထိခိုက္ၾကတယ္...။
အိမ္နီး၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္ၾကည့္မိတယ္...။ ရန္ကင္းခ်မ္းေျမ့ေအာင္နားက မီးပြိဳင့္ႀကီးက လမ္းကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္လို႕...။ ေဘးက မဟာဓါတ္အားလိုင္းတိုင္ႀကီးနဲ႕ ႀကိဳးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြကလည္း လမ္းကို တားလို႕...။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက အဲဒီႀကိဳးႀကီးေတြကို တစ္ႀကိဳးေက်ာ္ တစ္ႀကိဳးေအာက္က ေခါင္းငံု႕လို႕ သြားရတယ္...။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက လမ္းကို ပိတ္ထားျပန္တယ္...။ ေရက ေပါင္ေလာက္တက္ေနတယ္...။
ရန္ကင္းစင္တာက ဆိုင္းဘုတ္တစ္ျခမ္းမရွိေတာ့...။ မွန္ေတြလည္း ကြဲလို႕...။ ေဘးက စက္မႈ ၁ လမ္းဘက္ကို ေကြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္တိုင္ႀကီးနဲ႕ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ပိတ္လို႕...။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးရံုးေရွ႕က အပင္ႀကီးကလည္း လမ္းတစ္ခုလံုးကို ပိတ္ထားတယ္...။
တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေရႊေညာင္ပင္ႀကီးက အျမစ္ကေနကြၽတ္ထြက္သြားတယ္...။ အနားက ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးကလည္း လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္...။ အ၀ိုင္းထိပ္ကေန သဃၤန္းကြၽန္းလမ္းဘက္ကို သြားတဲ့ဘက္ပိတ္သြားေရာ...။
ေက်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ တိုက္ခန္းမ်ားလို႕ထင္ပါရဲ႕... အပင္ေတြ နည္းနည္းသက္သာတယ္...။ ျဖစ္တယ္ ထိတယ္ဆိုေပမယ့္ ရန္ကင္းနဲ႕ ဆရာစံရပ္ကြက္ေတြေလာက္ မထိဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေတာ့ ရွိသေပါ့...။
ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္...။ ဂိုေဒါင္လည္း သြားၾကည့္ရင္းေပါ့...။ လမ္းမွာ လူတိုင္းက ဓါးတစ္လက္စီနဲ႕...။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေပါက္ဆိန္ေတြနဲ႕...။ လဲသမွ် သစ္ပင္ကို ခုတ္ထြင္ေနၾကတယ္...။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတဲ့ေနရာေတြက ဘုန္းႀကီးေတြက ဓါးကိုယ္စီနဲ႕ သစ္ပင္ေတြကို ထြက္ခုတ္ေနၾကတယ္...။ သူတို႕ပဲေပါ့...။ မႏွစ္ကလည္း လူေတြ စား၀တ္ေနေရး ပူလြန္းလွလို႕ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသးတာ...။ အခုေတာ့ ဓါးကိုယ္စီနဲ႕...။
သစ္ပင္ပိေနတဲ့ အိမ္ေတြကို အရပ္က လူအားနဲ႕ ၀ိုင္းရွင္းေနၾကတယ္...။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက လက္ဘက္ရည္ဖိုးလိုက္ေပးတာကို အတင္းျငင္းၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္...။ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမွင္နဲ႕...။ နားမွာ နားကပ္အမည္းေလးေတြနဲ႕...။ လက္ထဲမွာေတာ့ လႊေတြ၊ ဓါးမေတြနဲ႕...။ သူတို႕ပဲေပါ့ မႏွစ္က ဘုန္းႀကီးေတြလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့လည္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ခပ္ရဲရဲ လိုက္ခဲ့ၾကတာ...။
လူေတြအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာက ဓါတ္တိုင္ေတြနဲ႕ ဖုန္းတိုင္ေတြ...။ ႀကိဳးေတြကိုလည္း မျဖတ္ရဲၾက...။ တိုင္ေတြကိုလည္း ေဘးဖယ္လို႕မရနဲ႕...။ လမ္းေတြကို အမ်ားဆံုးပိတ္ေနတာက အဲဒါေတြပဲ...။ သက္ဆိုင္ရာကလည္း တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ လမ္းေပၚမွာ မေတြ႕ရပါ...။ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ တာ၀န္ယူထားၾကရတာေလ...။
ဒုတိယကမၻာစစ္ကားေတြမွာ ဂ်ာမန္ေတြနဲ႕ မဟာမိတ္ေတြ ဥေရာပၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြထဲမွာ စစ္တိုက္ေနတဲ့ အခန္းေတြ ရုပ္ရွင္မွာ ၾကည့္ဖူးမွာေပါ့...။ အဲဒီအတိုင္းပဲ...။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္တစ္ခုကို အႀကီးအက်ယ္သင့္ခံၿပီးခါစလိုပဲ...။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။ တကယ္ကို ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။
အိမ္ပ်က္သြားတဲ့လူေတြကလည္း ရရာ အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲလို႕ လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္...။ မုန္တိုင္းမတိုင္ခင္ေန႕က ညဆိုင္းဆင္းရတဲ့ အလုပ္သမေတြကလည္း အလုပ္ခြင္ရွိတဲ့ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုေတြကေန ကိုယ့္အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေနၾကတယ္...။ လက္ထဲမွာ ခ်ဳိင့္ကိုယ္စီနဲ႕...။ မ်က္ႏွာေတြက အပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ဘာမ်ားျဖစ္မလဲလို႕ ပူပန္ေနတဲ့ ပံုေတြနဲ႕...။
စက္ဘီးေတြနဲ႕ သြားေနတဲ့လူေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား...။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြေရွ႕မွာ သြပ္ေတြ သံေတြ လာ၀ယ္သူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးလို႕...။ တန္းစီလို႕...။ မိုးကာဖ်င္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း လက္မလည္ၾကဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့အိမ္ေတြက ယာယီမိုးဖို႕ လိုသကိုး...။
တိုင္းမွဴးလို႕ယူဆရတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ လန္ခရူဇာအျဖဴတစ္စီးကို အဲကြန္းဖြင့္ၿပီး၊ လံုျခံဳေရးကားတစ္စီးျခံရံလို႕ အပ်က္အစီးေတြၾကားက ကား၀င္တိုးလို႕ရသေလာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္...။
မီးမရွိေတာ့...။ ေရမလာေတာ့...။ ေစ်းေတြမရွိေတာ့...။ စတိုးဆိုင္ေတြနဲ႕ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြကမဖြင့္ေတာ့...။
ဘယ္မွာလဲ... စြမ္းအားရွင္ေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ၾကံ႕ခိုင္ေရးေတြ...။ ဘယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးေရးရာေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူ႕ရဲေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ တပ္မေတာ္သားေတြ...။
ေၾသာ္... သူတို႕ေတြလည္း ေလာကီသားေပမို႕ တို႕လိုပဲ မိုးထဲ ေလထဲမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္တဲ့လူကျဖစ္၊ ဘ၀ပ်က္တဲ့လူေတြကပ်က္၊ ေသတဲ့လူေတြကေသ၊ ငတ္တဲ့လူေတြကငတ္လို႕...။
အိမ္ၾကက္ခ်င္းကိုအိုးမည္းသုတ္ခဲ့တာ...။ အခုေတာ့ ၾကက္ျခံထဲက ၾကက္ေတြဟာ ဒီၾကက္ျခံႀကီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့ အတူတူေရာက္ကုန္ၾကရၿပီ...။
တို႕ကိုရိုက္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုပစ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုသတ္ခဲ့တဲ့လူေတြ... ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕ အတူတူပဲ...။ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕အတူတူပဲဆိုတာကို သူတို႕ေတြ ေတြးမိၾကရဲ႕လား...။ ေတြးမိၾကၿပီလား...။
အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး နာဂစ္က အားလံုးကို ထိပါးခဲ့ၿပီ...။ အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးစည္းရေတာ့မယ္...။ ဒီအခက္အခဲႀကီး... ဒီအပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြကို တို႕ေတြ အကုန္လံုး အတူတူ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္...။
အေတြးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့တယ္...။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ မနားတမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတုန္းပဲ...။
ခ်စ္သူကို ေျပာမိတယ္...။ ကိုယ္ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ... ကိုယ္အေျခခံဥပေဒကို မေထာက္ခံတာဟာ ဒါေတြေၾကာင့္ေပါ့လို႕...။ တကယ္ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာန႕ဲ ကိုယ္တို႕ေတြ ေရွာင္ေနလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး...။ ဒုကၡကို အားလံုး အတူတူခံစားၾကရမွာ...။ ကိုယ္ေတြက လုပ္မေနပါနဲ႕ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားရတာဆိုၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလည္း တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြဟာ ရုန္းမလြတ္ႏိုင္ဘူး...။ ႏိုင္ငံရွိတဲ့လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႕ လုပ္ေပးရန္ တာ၀န္ရွိတယ္...။ ဒါမွသာ ကိုယ္ေတြလည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္မယ္...။
စေနညေနက...။
ကြၽန္ေတာ္ ငိုေနခဲ့တယ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ လူမျမင္ေအာင္ တစ္ဖက္လွည္ျပီး သုတ္ေနရတယ္...။
ထမင္းစားတာဗ်ာ... ငရုတ္သီးနဲ႕ စားေနရလို႕...။
...ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းဆာေနတယ္အစ္ကို... ခင္ဗ်ားဘယ္မွာေနလို႕လဲ... ဒုကၡသည္စခန္းမွာပါ... ခင္ဗ်ားတို႕စခန္းက ထမင္းမေကြၽးဘူးလား... ေကြၽးပါတယ္အစ္ကို... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မစားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္... ဟင္းမေကာင္းလို႕လား... မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ရူးေနၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ စားမ၀င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရယ္ သမီးသံုးေယာက္ရယ္ အတူတူရွိေနခဲ့တယ္၊ ၀ုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႕အတူ အိမ္က ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ေရေတြထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႕ သမီးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္မွမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္သမီးအႀကီးေလးဆို ၁၈ႏွစ္ျပည့္တာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္...
...က်ဳပ္ဗ်ာ ေဟာဒီလက္နဲ႕ က်ဳပ္မိသားစုကို ဆုပ္ထားတာ၊ ေရေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕လာရိုက္ေနတယ္... လက္ေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္... က်ဳပ္လက္ကို မလႊတ္ဘူး... ဒီဆုပ္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြ လြတ္ထြက္သြားရင္ သူတို႕ကို တစ္သက္လံုး ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္ဆုပ္ထားပါလ်က္နဲ႕ အဲဒီလက္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္... အခု ဒီစခန္းမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း...
... ေလေတြက အနီေရာင္ႀကီး ျမင္ေနရတာ၊ ကြၽန္မတို႕ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မီးပြားေတြ လြင့္လာတယ္... ဘယ္ကမီးေတြ ပါလာတာလဲ... သဲေတြက ေလထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးပြင့္လာတာေျပာတာပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး၊ ကြၽန္မေယာက္်ားဆိုရင္ ေက်ာမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြကိုမနည္းဘူး...
... ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရလည္းမလာပါဘူး၊ စားစရာလည္းမလာပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အခု ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ဒီကေကာင္ေလးေတြ အကူအညီေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကူထမ္းေပးေနတယ္၊ ရတဲ့ ရိကၡာေလးကို ဒီစခန္းမွာ ျပန္မွ်ေကြၽးေနပါတယ္...
... သူတို႕စားတဲ့ဆန္ကို ၾကည့္ပါဦးဟယ္၊ ၀ါထိန္ေနတာပဲ၊ ပုပ္ေစာ္လည္း နံေနေသးတယ္... အဲဒါေရစိုလို႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆန္ေတြေလ... ဟယ္ ငါတို႕လာလွဴတဲ့ ဆန္ေတြေရာ... အဲဒါေတြက ဂိုေဒါင္ေတြမွာ သိမ္းထားတယ္... မမိုက္ပါဘူးဟယ္၊ သူတို႕က ဆန္စိုက္ၿပီး သူတို႕ျပန္စားတဲ့ဆန္ေတြက်ေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးရသလား...
... ကြၽန္ေတာ္က စီဒီအမ္ေအဖုန္းက်တယ္ဆိုလို႕ ပုသိမ္မွာ ဖုန္းသြားထုတ္တာ... အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္တယ္ဗ်ာ...
...ဘုန္းႀကီးေျပာ ဘာကိစၥလည္း... ဒီလိုပါ ဥကၠ႒ႀကီးရယ္၊ ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာ ဒုကၡသည္ ၆၀၀ေက်ာ္ ေရာက္ေနပါတယ္၊ ဦးဇင္းတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကြၽးထားပါတယ္၊ အခုဟာက ၆ရက္ရွိသြားၿပီ၊ အဲဒါ ဦးဇင္းတို႕မွာ ေကြၽးဖို႕မရွိေတာ့လို႕ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ... အဲဒီကိစၥကို ဦးဇင္းတို႕ ရ.ယ.က ဥကၠ႒န႕ဲေျပာၿပီး၊ သူေထာက္ခံရင္ တပည့္ေတာ္နဲ႕ ၀န္ႀကီးလာၾကည့္မယ္၊ အျပည့္ေတာ့မရႏိုင္ဘူး၊ ရသေလာက္ လွဴမယ္... ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လာမလဲ ဒကာႀကီး... ဒီမွာ ဒီေလာက္ အလုပ္မ်ားေနတာ ဦးဇင္းေတြ႕တာပဲ၊ အားတဲ့အခ်ိန္လာမွာေပါ့၊ အလွည့္က်လာေနတာပဲဟာကို...
...အဲဒီနားေတြက သြားလို႕မရဘူးအစ္ကို၊ ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ ပံုေနတာပဲ၊ လူေတြလည္း ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးကလည္း အဲဒီေဒသေတြကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သူမ်ားေတြေျပာတာေတာ့ အဲဒီလူေတြဆီက ေရာဂါပိုးေတြ ဒီဘက္မကူးေအာင္ ေသပေလ့ေစလို႕မ်ား ပစ္ထားတာတဲ့...
... ျမင္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ... သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အေလာင္းေတြဆိုတာ နည္းမွ မနည္းတာ...
... ပင္လယ္၀မွာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်... အေလာင္းေတြရယ္... ဒီလိုပဲ ေရထဲမွာ ပုပ္ပြေနၾကတာပဲ... ဆယ္ရက္ေလာက္ပါပဲ သူ႕ဘာသာ အရိုးက်သြားမွာပါ...
... ကြၽန္ေတာ္ဗ်ာ ေရလံုးႀကီးနဲ႕ပါသြားၿပီး လက္ကို သစ္ကိုင္းတစ္ခုလာထိလို႕ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္တာ... ေရက်သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အုန္းပင္ထိပ္ျဖစ္ေနတယ္...
... ေလေၾကာင့္ေသတာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ... ဒီေရက ေပ ၂၀ေလာက္တက္လာလို႕ က်ဳပ္တို႕ရြာ ရြာလံုးကြၽတ္သြားတာ...
ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ မ်က္ရည္က်ေနသလား...။
ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ထမင္းျဖဴကို ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕ စားမိဟန္တူပါရဲ႕...။
ဒီငရုတ္သီး သိပ္စပ္တယ္ဗ်ာ...။ ေနာ္...။
မေန႕က...။
My labels: Nargis, Nagis, Myanmar Cyclone, minO, မင္းအုိ နာဂစ္ မုန္တုိင္း ျမန္မာ ဗမာ , Mandalay Myanmar Burma Burmese News
ေသာၾကာေန႕
မုန္တိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားၿပီ...။ ဧရာ၀တီတိုင္းကေန ရန္ကုန္တိုင္းထဲကို ျဖတ္မတဲ့...။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တယ္...။ ရိကၡာႏွစ္ရက္စာေလာက္ ၀ယ္ထားကြယ္ေပါ့...။ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႕...။ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မပူ...။ အင္တာနက္ကေတာ့ ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္းႀကီးဆိုလို႕ သတိေပးစာေလးဘာေလးေတာ့ ေရးျဖစ္တယ္...။ ေလေတြတိုက္မယ္ေပါ့...။ မိုးေတြရြာမယ္ေပါ့...။
ေသာၾကာည
ညေနကတည္းက မိုးကခပ္ဖြဲဖြဲစရြာတယ္...။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ မိုးသိပ္မရြာ...။ ဒီမုန္တိုင္းက ဘယ္လိုလဲေပါ့...။ အိမ္မွာေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနလိုက္ၾကတယ္...။ ေလက အသံနည္းနည္းပါလာတယ္...။ ေလခြၽန္သလိုလို ေ>မတြန္သလိုလို အသံေတြ ၾကားလာရတယ္...။ ျပတင္းကၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႕လို႕...။
ည ၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေလသံက သိသိသာသာ ျပင္းလာတယ္...။ အုန္းပင္ေတြက အုန္းလက္ေတြက ေလတိုက္လို႕ လန္ထြက္သြားတဲ့ ထီးကိုင္းေတြလို ျဖစ္ေနတယ္...။ မိုးက ေရမပါလွဘူး...။ ေလကပဲ ပိုပိုတိုက္လာတယ္...။
စေနေန႕ကို ကူးသြားၿပီ...။
အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို တိုက္တယ္...။ ဆက္တိုက္ တိုက္တယ္...။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဖားဖိုနဲ႕ မႈတ္ေနသလိုပဲ...။ ေလလံုးက တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး အလံုးလိုက္ ဆက္လာတယ္...။
မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ၿပီ...။ သစ္ပင္ေတြ လမ္းမွာ လဲစျပဳၿပီ...။ ဓါတ္တိုင္ေတြ လဲကုန္တာ ျမင္ေနရၿပီ...။ အေပၚ ေျခာက္လႊာက ေဂ်အယ္ (သခင္ႀကီး)ရဲ႕ အခန္းကို တက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ သူ႕အခန္းက ျပတင္းတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ အိမ္မႀကီးတံခါးႏွစ္ခ်ပ္လည္း ေလက တိုးဖြင့္သြားလို႕ ေသာ့ခတ္ထားေပမယ့္ အိမ္က ပြင့္လို႕...။ အေပၚက ၾကည့္ရေတာ့ ေလက ေၾကာက္စရာ ပိုေကာင္းတာ ျမင္ေနရတယ္...။
မနက္ ၅နာရီ...။ ေဘးကပ္လ်က္အိမ္က အမိုးတစ္ခုလံုး ေလထဲပါသြားတယ္...။ ရန္ကင္းေစ်းက အမိုးႀကီး ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ သြပ္ျပားေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲလို႕...။
လူတခ်ဳိ႕ကို ေလထဲမွာ သြားေနတာျမင္ရတယ္...။ တစ္ခုခု စိတ္ပူစရာ ရွိတဲ့လူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့...။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး...။ လြင့္လာတဲ့ သြပ္ျပားေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတယ္...။ ကိုယ့္အိမ္ကလည္း မဟုတ္ဘူး...။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ သက္စြန္႕ဆံျဖားလုပ္ဖို႕လိုအပ္ပါသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္...။
မနက္ ၆နာရီေက်ာ္...။ အိမ္က သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ေလေၾကာင့္ လႈပ္သြားတာကို ခံစားေနရတယ္...။ ေျခာက္ထပ္တိုက္ႀကီးက အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြ ေသြးပ်က္ကုန္ၾကၿပီ...။ တစ္အိမ္လံုး တစ္ညလံုးလည္း မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနၾကရတာေလ...။
မနက္ ၈နာရီေက်ာ္...။ မိုးရြာလာတယ္...။ ေလက ပိုျပင္းလာတယ္...။ ေျမာက္ကေန ေတာင္ကို ေလလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး တိုက္တယ္...။ အနားက သစ္ပင္ေတြ တစ္ပင္မွ မရွိေတာ့...။
မနက္ ၉နာရီခြဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့...။ ေလနဲ႕ မိုးက က်ေနတုန္း...။ ရန္ကင္းက တိုက္ခန္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ အေရးထဲ အိမ္မွာ မိုးကာမရွိဘူး...။ ဓါးမ မရွိဘူး...။ သံခေမာက္တစ္လံုးေဆာင္းၿပီး မိုးထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို မဖြင့္ဘဲ လက္ကကိုင္လို႕...။ ရွမ္းတိုက္ပံု၀တ္လို႕ လူတစ္ေယာက္ ေလထဲမိုးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာမ်ား ေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေပါ့...။
အခန္းေရာက္ေတာ့၊ ေလးလႊာကို တက္လိုက္တယ္...။ အေပၚဆံုးထပ္ျဖစ္လို႕ အမိုးေတြ မရွိေတာ့...။ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၿပိဳက်...။ ေရေတြက နံရံေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၾကမ္းေပၚစီးက်လို႕...။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ ဘာလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ...။ ၾကည့္ရံုအျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့...။ စာအုပ္စင္ႀကီးကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးလို႕ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္...။
ေန႕လည္ ၁၂နာရီေလာက္မွာ မုန္တိုင္းက ရပ္သြားတယ္...။
မေမ့ႏိုင္ေသာ စေနေန႕ေပါ့...။
စေနညေန...
လမ္းေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ လူေတြ...။ သစ္ပင္ေတြ အျမစ္ကေနကို ကြၽတ္ထြက္လို႕... ဓါတ္တိုင္ေတြက သံုးပိုင္းစီက်ဳိးေၾကလို႕၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြး၊ ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးေတြက ထက္ပိုင္းက်ဳိးတာကက်ဳိး၊ တံုးလံုးလဲတာကလဲလို႕...။ လူေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာ ရသမွ် ရိကၡာလိုက္၀ယ္လို႕... ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႕...။ ငိုေနတဲ့လူမရွိ...။ ညည္းတြားေနတဲ့လူမရွိ...။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့လူမရွိ...။ ဗမာေတြ...။ သိပ္မာတဲ့ ဗမာေတြ...။ ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ ဗမာေတြ...။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကို မသနားႏိုင္...။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕အတြက္ သူရဲေကာင္းမလုပ္ႏိုင္...။ အားလံုး ဒုကၡသည္...။ အနည္းနဲ႕အမ်ားပဲ ကြာတယ္...။ လူတိုင္း ဆံုးရံႈးၾကတယ္...။ လူတိုင္း ထိခိုက္ၾကတယ္...။
အိမ္နီး၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္ၾကည့္မိတယ္...။ ရန္ကင္းခ်မ္းေျမ့ေအာင္နားက မီးပြိဳင့္ႀကီးက လမ္းကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္လို႕...။ ေဘးက မဟာဓါတ္အားလိုင္းတိုင္ႀကီးနဲ႕ ႀကိဳးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြကလည္း လမ္းကို တားလို႕...။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက အဲဒီႀကိဳးႀကီးေတြကို တစ္ႀကိဳးေက်ာ္ တစ္ႀကိဳးေအာက္က ေခါင္းငံု႕လို႕ သြားရတယ္...။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက လမ္းကို ပိတ္ထားျပန္တယ္...။ ေရက ေပါင္ေလာက္တက္ေနတယ္...။
ရန္ကင္းစင္တာက ဆိုင္းဘုတ္တစ္ျခမ္းမရွိေတာ့...။ မွန္ေတြလည္း ကြဲလို႕...။ ေဘးက စက္မႈ ၁ လမ္းဘက္ကို ေကြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္တိုင္ႀကီးနဲ႕ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ပိတ္လို႕...။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးရံုးေရွ႕က အပင္ႀကီးကလည္း လမ္းတစ္ခုလံုးကို ပိတ္ထားတယ္...။
တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေရႊေညာင္ပင္ႀကီးက အျမစ္ကေနကြၽတ္ထြက္သြားတယ္...။ အနားက ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးကလည္း လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္...။ အ၀ိုင္းထိပ္ကေန သဃၤန္းကြၽန္းလမ္းဘက္ကို သြားတဲ့ဘက္ပိတ္သြားေရာ...။
ေက်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ တိုက္ခန္းမ်ားလို႕ထင္ပါရဲ႕... အပင္ေတြ နည္းနည္းသက္သာတယ္...။ ျဖစ္တယ္ ထိတယ္ဆိုေပမယ့္ ရန္ကင္းနဲ႕ ဆရာစံရပ္ကြက္ေတြေလာက္ မထိဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေတာ့ ရွိသေပါ့...။
ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္...။ ဂိုေဒါင္လည္း သြားၾကည့္ရင္းေပါ့...။ လမ္းမွာ လူတိုင္းက ဓါးတစ္လက္စီနဲ႕...။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေပါက္ဆိန္ေတြနဲ႕...။ လဲသမွ် သစ္ပင္ကို ခုတ္ထြင္ေနၾကတယ္...။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတဲ့ေနရာေတြက ဘုန္းႀကီးေတြက ဓါးကိုယ္စီနဲ႕ သစ္ပင္ေတြကို ထြက္ခုတ္ေနၾကတယ္...။ သူတို႕ပဲေပါ့...။ မႏွစ္ကလည္း လူေတြ စား၀တ္ေနေရး ပူလြန္းလွလို႕ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသးတာ...။ အခုေတာ့ ဓါးကိုယ္စီနဲ႕...။
သစ္ပင္ပိေနတဲ့ အိမ္ေတြကို အရပ္က လူအားနဲ႕ ၀ိုင္းရွင္းေနၾကတယ္...။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက လက္ဘက္ရည္ဖိုးလိုက္ေပးတာကို အတင္းျငင္းၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္...။ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမွင္နဲ႕...။ နားမွာ နားကပ္အမည္းေလးေတြနဲ႕...။ လက္ထဲမွာေတာ့ လႊေတြ၊ ဓါးမေတြနဲ႕...။ သူတို႕ပဲေပါ့ မႏွစ္က ဘုန္းႀကီးေတြလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့လည္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ခပ္ရဲရဲ လိုက္ခဲ့ၾကတာ...။
လူေတြအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာက ဓါတ္တိုင္ေတြနဲ႕ ဖုန္းတိုင္ေတြ...။ ႀကိဳးေတြကိုလည္း မျဖတ္ရဲၾက...။ တိုင္ေတြကိုလည္း ေဘးဖယ္လို႕မရနဲ႕...။ လမ္းေတြကို အမ်ားဆံုးပိတ္ေနတာက အဲဒါေတြပဲ...။ သက္ဆိုင္ရာကလည္း တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ လမ္းေပၚမွာ မေတြ႕ရပါ...။ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ တာ၀န္ယူထားၾကရတာေလ...။
ဒုတိယကမၻာစစ္ကားေတြမွာ ဂ်ာမန္ေတြနဲ႕ မဟာမိတ္ေတြ ဥေရာပၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြထဲမွာ စစ္တိုက္ေနတဲ့ အခန္းေတြ ရုပ္ရွင္မွာ ၾကည့္ဖူးမွာေပါ့...။ အဲဒီအတိုင္းပဲ...။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္တစ္ခုကို အႀကီးအက်ယ္သင့္ခံၿပီးခါစလိုပဲ...။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။ တကယ္ကို ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။
အိမ္ပ်က္သြားတဲ့လူေတြကလည္း ရရာ အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲလို႕ လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္...။ မုန္တိုင္းမတိုင္ခင္ေန႕က ညဆိုင္းဆင္းရတဲ့ အလုပ္သမေတြကလည္း အလုပ္ခြင္ရွိတဲ့ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုေတြကေန ကိုယ့္အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေနၾကတယ္...။ လက္ထဲမွာ ခ်ဳိင့္ကိုယ္စီနဲ႕...။ မ်က္ႏွာေတြက အပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ဘာမ်ားျဖစ္မလဲလို႕ ပူပန္ေနတဲ့ ပံုေတြနဲ႕...။
စက္ဘီးေတြနဲ႕ သြားေနတဲ့လူေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား...။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြေရွ႕မွာ သြပ္ေတြ သံေတြ လာ၀ယ္သူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးလို႕...။ တန္းစီလို႕...။ မိုးကာဖ်င္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း လက္မလည္ၾကဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့အိမ္ေတြက ယာယီမိုးဖို႕ လိုသကိုး...။
တိုင္းမွဴးလို႕ယူဆရတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ လန္ခရူဇာအျဖဴတစ္စီးကို အဲကြန္းဖြင့္ၿပီး၊ လံုျခံဳေရးကားတစ္စီးျခံရံလို႕ အပ်က္အစီးေတြၾကားက ကား၀င္တိုးလို႕ရသေလာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္...။
မီးမရွိေတာ့...။ ေရမလာေတာ့...။ ေစ်းေတြမရွိေတာ့...။ စတိုးဆိုင္ေတြနဲ႕ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြကမဖြင့္ေတာ့...။
ဘယ္မွာလဲ... စြမ္းအားရွင္ေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ၾကံ႕ခိုင္ေရးေတြ...။ ဘယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးေရးရာေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူ႕ရဲေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ တပ္မေတာ္သားေတြ...။
ေၾသာ္... သူတို႕ေတြလည္း ေလာကီသားေပမို႕ တို႕လိုပဲ မိုးထဲ ေလထဲမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္တဲ့လူကျဖစ္၊ ဘ၀ပ်က္တဲ့လူေတြကပ်က္၊ ေသတဲ့လူေတြကေသ၊ ငတ္တဲ့လူေတြကငတ္လို႕...။
အိမ္ၾကက္ခ်င္းကိုအိုးမည္းသုတ္ခဲ့တာ...။ အခုေတာ့ ၾကက္ျခံထဲက ၾကက္ေတြဟာ ဒီၾကက္ျခံႀကီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့ အတူတူေရာက္ကုန္ၾကရၿပီ...။
တို႕ကိုရိုက္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုပစ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုသတ္ခဲ့တဲ့လူေတြ... ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕ အတူတူပဲ...။ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕အတူတူပဲဆိုတာကို သူတို႕ေတြ ေတြးမိၾကရဲ႕လား...။ ေတြးမိၾကၿပီလား...။
အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး နာဂစ္က အားလံုးကို ထိပါးခဲ့ၿပီ...။ အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးစည္းရေတာ့မယ္...။ ဒီအခက္အခဲႀကီး... ဒီအပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြကို တို႕ေတြ အကုန္လံုး အတူတူ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္...။
အေတြးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့တယ္...။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ မနားတမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတုန္းပဲ...။
ခ်စ္သူကို ေျပာမိတယ္...။ ကိုယ္ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ... ကိုယ္အေျခခံဥပေဒကို မေထာက္ခံတာဟာ ဒါေတြေၾကာင့္ေပါ့လို႕...။ တကယ္ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာန႕ဲ ကိုယ္တို႕ေတြ ေရွာင္ေနလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး...။ ဒုကၡကို အားလံုး အတူတူခံစားၾကရမွာ...။ ကိုယ္ေတြက လုပ္မေနပါနဲ႕ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားရတာဆိုၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလည္း တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြဟာ ရုန္းမလြတ္ႏိုင္ဘူး...။ ႏိုင္ငံရွိတဲ့လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႕ လုပ္ေပးရန္ တာ၀န္ရွိတယ္...။ ဒါမွသာ ကိုယ္ေတြလည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္မယ္...။
စေနညေနက...။
ကြၽန္ေတာ္ ငိုေနခဲ့တယ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ လူမျမင္ေအာင္ တစ္ဖက္လွည္ျပီး သုတ္ေနရတယ္...။
ထမင္းစားတာဗ်ာ... ငရုတ္သီးနဲ႕ စားေနရလို႕...။
...ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းဆာေနတယ္အစ္ကို... ခင္ဗ်ားဘယ္မွာေနလို႕လဲ... ဒုကၡသည္စခန္းမွာပါ... ခင္ဗ်ားတို႕စခန္းက ထမင္းမေကြၽးဘူးလား... ေကြၽးပါတယ္အစ္ကို... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မစားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္... ဟင္းမေကာင္းလို႕လား... မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ရူးေနၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ စားမ၀င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရယ္ သမီးသံုးေယာက္ရယ္ အတူတူရွိေနခဲ့တယ္၊ ၀ုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႕အတူ အိမ္က ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ေရေတြထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႕ သမီးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္မွမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္သမီးအႀကီးေလးဆို ၁၈ႏွစ္ျပည့္တာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္...
...က်ဳပ္ဗ်ာ ေဟာဒီလက္နဲ႕ က်ဳပ္မိသားစုကို ဆုပ္ထားတာ၊ ေရေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕လာရိုက္ေနတယ္... လက္ေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္... က်ဳပ္လက္ကို မလႊတ္ဘူး... ဒီဆုပ္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြ လြတ္ထြက္သြားရင္ သူတို႕ကို တစ္သက္လံုး ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္ဆုပ္ထားပါလ်က္နဲ႕ အဲဒီလက္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္... အခု ဒီစခန္းမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း...
... ေလေတြက အနီေရာင္ႀကီး ျမင္ေနရတာ၊ ကြၽန္မတို႕ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မီးပြားေတြ လြင့္လာတယ္... ဘယ္ကမီးေတြ ပါလာတာလဲ... သဲေတြက ေလထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးပြင့္လာတာေျပာတာပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး၊ ကြၽန္မေယာက္်ားဆိုရင္ ေက်ာမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြကိုမနည္းဘူး...
... ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရလည္းမလာပါဘူး၊ စားစရာလည္းမလာပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အခု ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ဒီကေကာင္ေလးေတြ အကူအညီေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကူထမ္းေပးေနတယ္၊ ရတဲ့ ရိကၡာေလးကို ဒီစခန္းမွာ ျပန္မွ်ေကြၽးေနပါတယ္...
... သူတို႕စားတဲ့ဆန္ကို ၾကည့္ပါဦးဟယ္၊ ၀ါထိန္ေနတာပဲ၊ ပုပ္ေစာ္လည္း နံေနေသးတယ္... အဲဒါေရစိုလို႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆန္ေတြေလ... ဟယ္ ငါတို႕လာလွဴတဲ့ ဆန္ေတြေရာ... အဲဒါေတြက ဂိုေဒါင္ေတြမွာ သိမ္းထားတယ္... မမိုက္ပါဘူးဟယ္၊ သူတို႕က ဆန္စိုက္ၿပီး သူတို႕ျပန္စားတဲ့ဆန္ေတြက်ေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးရသလား...
... ကြၽန္ေတာ္က စီဒီအမ္ေအဖုန္းက်တယ္ဆိုလို႕ ပုသိမ္မွာ ဖုန္းသြားထုတ္တာ... အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္တယ္ဗ်ာ...
...ဘုန္းႀကီးေျပာ ဘာကိစၥလည္း... ဒီလိုပါ ဥကၠ႒ႀကီးရယ္၊ ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာ ဒုကၡသည္ ၆၀၀ေက်ာ္ ေရာက္ေနပါတယ္၊ ဦးဇင္းတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကြၽးထားပါတယ္၊ အခုဟာက ၆ရက္ရွိသြားၿပီ၊ အဲဒါ ဦးဇင္းတို႕မွာ ေကြၽးဖို႕မရွိေတာ့လို႕ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ... အဲဒီကိစၥကို ဦးဇင္းတို႕ ရ.ယ.က ဥကၠ႒န႕ဲေျပာၿပီး၊ သူေထာက္ခံရင္ တပည့္ေတာ္နဲ႕ ၀န္ႀကီးလာၾကည့္မယ္၊ အျပည့္ေတာ့မရႏိုင္ဘူး၊ ရသေလာက္ လွဴမယ္... ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လာမလဲ ဒကာႀကီး... ဒီမွာ ဒီေလာက္ အလုပ္မ်ားေနတာ ဦးဇင္းေတြ႕တာပဲ၊ အားတဲ့အခ်ိန္လာမွာေပါ့၊ အလွည့္က်လာေနတာပဲဟာကို...
...အဲဒီနားေတြက သြားလို႕မရဘူးအစ္ကို၊ ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ ပံုေနတာပဲ၊ လူေတြလည္း ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးကလည္း အဲဒီေဒသေတြကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သူမ်ားေတြေျပာတာေတာ့ အဲဒီလူေတြဆီက ေရာဂါပိုးေတြ ဒီဘက္မကူးေအာင္ ေသပေလ့ေစလို႕မ်ား ပစ္ထားတာတဲ့...
... ျမင္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ... သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အေလာင္းေတြဆိုတာ နည္းမွ မနည္းတာ...
... ပင္လယ္၀မွာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်... အေလာင္းေတြရယ္... ဒီလိုပဲ ေရထဲမွာ ပုပ္ပြေနၾကတာပဲ... ဆယ္ရက္ေလာက္ပါပဲ သူ႕ဘာသာ အရိုးက်သြားမွာပါ...
... ကြၽန္ေတာ္ဗ်ာ ေရလံုးႀကီးနဲ႕ပါသြားၿပီး လက္ကို သစ္ကိုင္းတစ္ခုလာထိလို႕ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္တာ... ေရက်သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အုန္းပင္ထိပ္ျဖစ္ေနတယ္...
... ေလေၾကာင့္ေသတာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ... ဒီေရက ေပ ၂၀ေလာက္တက္လာလို႕ က်ဳပ္တို႕ရြာ ရြာလံုးကြၽတ္သြားတာ...
ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ မ်က္ရည္က်ေနသလား...။
ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ထမင္းျဖဴကို ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕ စားမိဟန္တူပါရဲ႕...။
ဒီငရုတ္သီး သိပ္စပ္တယ္ဗ်ာ...။ ေနာ္...။
မေန႕က...။
My labels: Nargis, Nagis, Myanmar Cyclone, minO, မင္းအုိ နာဂစ္ မုန္တုိင္း ျမန္မာ ဗမာ , Mandalay Myanmar Burma Burmese News
Comments
cry again.
We have to support our ppl as we can.
:(